How about starting November with a little poem by Emily Dickinson...
I died for beauty but was scarce
Adjusted in the tomb,
When one who died for truth was lain
In an adjoining room.
He questioned softly why I failed?
"For beauty," I replied.
"And I for truth, the two are one;
We brethren are," he said.
And so, as kinsmen met a night,
We talked between the rooms,
Until the moss had reached our lips,
And covered up our names.
Πέθανα για την Ομορφιά - και πάνω
Που βολεύτηκα στον τάφο,
Κάποιος που πέθανε για την Αλήθεια,
Ξαπλωτός στο διπλανό δωμάτιο -
Με ρώτησε ψιθυριστά, γιατί έπεσα...
«Για την Ομορφιά», απάντησα.
«Κι εγώ για την Αλήθεια--ένα τούτα τα δυό.
Είμαστε, Αδέρφια», είπε.
Κι έτσι, σαν συγγενείς, μιας νύχτας,
Τα λέγαμε απ' τα δώματά μας,
Ώσπου τα βρύα φτάσανε τα χείλη μας,
Και σκέπασαν τα ονόματά μας.
