Joy springs from deep stillness!

Τον Ιούνιο, δεν πέθανα βέβαια, αλλά είχα την ευκαιρία να πάω στον παράδεισο και από εκεί επιθύμησα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μαζί σας.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα στο κέντρο Felsentor στο βουνό Ρίγγι της Ελβετίας, αλλά αυτή τη φορά όλα ήταν τόσο τέλεια που κάθε στιγμή ένιωθα ότι ήμουν στον παράδεισο, όπου τίποτε δεν έλειπε, και τα πάντα ήταν μια πρόσκληση να ηρεμήσω και να αφεθώ στην καταπληκτική ομορφιά και απόλυτη ησυχία της φύσης. Μια παραδεισένια τοποθεσία είναι ό, τι πρέπει για θεραπεία. Το ότι βρέθηκα μέσα σε μια τόσο απίστευτη αρμονία μάλλον θα ήταν η θεϊκή απάντηση προς την κούραση και υπερδιέγερση του νευρικού μου συστήματος.

Αισθάνθηκα την κάθε στρώση της κούρασης και έντασης να διαλύεται, συνειδητοποιώντας πόσο πολλά μαζεύουμε μέσα μας από την αγχωτική ζωή της πόλης, και φυσικά από το τρομερό στρες της κρίσης που περνάμε στην Ελλάδα.  Όλα αυτά τα κύματα άρχισαν να υποχωρούν ένα ένα από τη συνείδηση μου, καθώς αφέθηκα στην ηρεμία του τόπου και συγκεντρώθηκα στη Ζεν διδασκαλία του σεβαστού μας  δάσκαλου, Tenshin Reb Anderson.  Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας μας προσκαλούσε να έρθουμε σε αυτή τη διάσταση της βαθειάς ηρεμίας και νηνεμίας.  Η διδασκαλία του μας προσκαλούσε να διαισθανθούμε μια άλλη πραγματικότητα που ξεπερνούσε την επιφάνεια των ιστοριών μας. Οι ιστορίες μας δεν φτάνουν την πραγματικότητα, έλεγε συχνά.  Μας οδηγούσε να πετάξουμε στους μεγαλύτερους, πιο ανοικτούς ουρανούς της “Υπέρτατης Πραγματικότητας”.

Οι ιστορίες μας είναι απλά ερμηνείες της πραγματικότητας.  Όταν κοιτάζεις ένα πουλί και προσπαθείς να το ζωγραφίσεις, αυτό που έχεις στο χαρτί δεν είναι το πουλί το ίδιο αλλά μια απεικόνιση του.  Με τον ίδιο τρόπο δημιουργούμε μέσα μας τον κόσμο μας, με αλλεπάλληλες ιστορίες, αλλά όλες αυτές οι ιστορίες είναι περιορισμένες διότι δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως την πραγματικότητα. Κι έτσι ζούμε στα στενά όρια της φτιαχτής μας πραγματικότητας και συχνά υποφέρουμε όχι εξαιτίας του κόσμου, αλλά εξαιτίας των ιστοριών μας, και του τρόπου που απεικονίζουν την πραγματικότητα.  Γιατί?

Διότι οι ιστορίες χάνουν μιας βασική αλήθεια, το κλειδί της “Υπέρτατης Πραγματικότητας”, το ότι είμαστε όλοι αλληλοσυνδεδεμένοι, και ότι ο καθένας μας είναι μια έκφραση της αφυπνισμένης φύσης (Buddha nature.) Στον καθένα και καθεμία από εμάς αυτή η αφυπνισμένη φύση είναι η ουσία της ύπαρξης μας.

Και πώς φτάνουμε αυτή την υπέρτατη πραγματικότητα? Σίγουρα όχι μέσα από τις ιστορίες μας. Ο Ζεν Μάστερ Ντόγκεν την περιέγραψε ως την “ασχημάτιστη σιγή”.  Οι ιστορίες είναι τα σχήματα του ανθρώπινου νου, και χρειαζόμαστε να ξεπεράσουμε τα σχήματα/σκευάσματα του νου. Για το λόγο αυτό καθόμαστε ήρεμα σε διαλογισμό και περιμένουμε να κατευναστούν όλα τα σενάρια της σκέψης μας. Όσο λιγότερα κάνουμε τόσο πιο κοντά βρισκόμαστε στην βαθύτερη φύση μας.  Ο Ντόγκεν λέει ότι είμαστε στο δρόμο για την πλήρη αυτο-οδηγούμενη αφύπνιση, εννοώντας ότι όλοι προς τα εκεί κατευθυνόμαστε, λίγο-λίγο, βήμα-βήμα. 

Και μια και όλο μας το είναι στο βάθος επιθυμεί μόνο ένα πράγμα, την ολοκλήρωση ή αφύπνιση, το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να συγκεντρωθούμε στο σκοπό μας, στην πρακτική μας, και να αφήσουμε να εξελιχτεί αυτό το φυσικό εσωτερικό άνθισμα.  Το καλοκαίρι λοιπόν αυτό σας προκαλώ να βρείτε πάνω από όλα στιγμές ηρεμίας. Καθίστε ακίνητοι στο διαλογισμό και η ζωή σε όλη της την δύναμη και ομορφιά θα σας αποκαλυφθεί σταδιακά.

Και να μην ξεχάσουμε την κεντρική ερώτηση του δάσκαλου μας , Reb:

Προς τί όλη αυτή η προσπάθεια για πρακτική?

Απάντηση: Προς όφελος όλων των όντων. Μποντισάτβα είναι κάποιος/κάποια που δουλεύει για την αφύπνιση όχι μόνο τη δική της αλλά όλων των όντων.  Γι ‘αυτό η πρακτική μας τελειώνει με την ευχή: 

“Μακάρι όλα τα όντα παντού να είναι ευτυχισμένα και ελευθέρα από τον πόνο.”

Οτιδήποτε σας συμβαίνει είναι μια ευκαιρία για να συνειδητοποιήσετε την αλήθεια.  Όλα αυτά που θεωρείτε ως δυσκολίες ή εμπόδια στο να αγαπάτε τους άλλους είναι στην πραγματικότητα ευκαιρίες για να ανακαλύψετε την αλήθεια μαζί με τα άλλα όντα.  Όλως παραδόξως, το να θέλετε να βοηθήσετε τους άλλους πριν από τον εαυτό σας δεν σημαίνει ότι οι άλλοι πράγματι βοηθιούνται πριν από εσάς. Ως Μποντισάτβα, μπορεί να θέλετε να τους βοηθήσετε πριν από εσάς, αλλά στην ουσία μόλις βοηθιούνται οι άλλοι, βοηθιέστε και εσείς.  Αφυπνίζεστε και οι δυο ταυτόχρονα...

Το να βοηθούμε τους άλλους προϋποθέτει το να μάθουμε πως βοηθιόμαστε εμείς.  Για να θεραπεύετε τους άλλους θα πρέπει να μάθετε πως να θεραπεύετε τον εαυτό σας.  Το να μαθαίνετε να δίνετε στον εαυτό σας είναι μέρος της μαθησης του πώς να δίνουμε στους άλλους.  Αν είστε τσιγκούνηδες με τον εαυτό σας, θα είστε τσιγγούνηδες και με τους άλλους.  Όταν καταλάβετε πως έχετε τα πάντα, θα μπορέσετε να δώσετε τα πάντα στους άλλους. 

Από το βιβλίο: «Being Upright: Zen Meditation and the Bodhisattva Precepts”

by Reb Anderson. Page 16.

Ειρήνη και Φως,
Βιβή