Happy Thanksgiving Dear Friends,

On a plane to San Francisco just in time to land and celebrate Thanksgiving with family, I am thinking of my conversation with my mom up in the village last night. Wishing me "Happy Thanksgiving" she lamented: we don't have this holiday in Greece, this special day of expressing gratitude. We definitely should." Today she is off to church to take communion. That's my mom for you. She wastes no time taking charge and deciding for herself: this is my day to express my gratitude for the blessings of our life.

Gratitude was not the first feeling that came up for me when I went to one of my favorite events, the Thessaloniki Film Festival earlier this November. Being back at the familiar environment of my filmmaking days has left many unresolved feelings of longing, attachment, and lack of satisfaction. Not to say that I was not having fun watching films and connecting with some dear old friends who are still at it, making films and being successful at it. Nonetheless, I woke up one day with the taste of metal in my mouth, the kind you get when you bite into something not entirely digestible. What is it, I asked myself. Questions like this I can only grapple with during meditation. I started chanting my favorite mantra, and before long the situation had completely turned around with a new realization: it was my attitude of taking versus giving that had created this condition of "dissatisfaction". When you work in the film industry what you think you need is recognition and success. The whole scene is engineered to function this way, and that is what we are conditioned to demand for our hard efforts. But that very attitude is what stops us from recognizing and receiving the gifts that may be given on the way. We lack the relaxation and generosity that would otherwise allow us to perceive the beauty of every given situation. And then situations fail us. Exactly the same way it works in relationships where we fail to give generously and therefore end up feeling robbed. For example, a jealous spouse who tends not to trust will end up with person who makes them feel jealous, because they themselves are being stingy in seeing the gift of the other person for who he or she really is. The more we go in relationships with a certain need to take or grab something in order to feel good in our lives, the more we get drained and feel the lack. Have you heard of the Greek expression, "when you go for wool, you come out sheered..."? In a way that is the mind trying to grab something that is out there. It is natural. Our senses do it. Our eyes grab sights, and our ears grab sounds. Similarly, the mind that holds the idea of self tries to grab something that will fulfill or fortify that sense-a self defeating game, since nothing exists outside of us.

Are we doomed since this is the way we are wired?

Well, this is where practice comes in, the art of observing ourselves and consciously cultivating a relaxed open attitude so we can perceive/receive the gift in any situation. In truth, life continuously extends gifts and miracles. What we don't realize is that the universe we exist in is pure magic. Nothing unnecessary or coincidental about the way things happen. Life truly works in a magical way. If we take this relaxed trusting attitude we will start to perceive incredible miracles in every exchange in our lives. Instead of being fixated in what we need, simply cultivate these two things:

a)     A state of relaxation in the mind, and

b)     A inner state of gratitude or appreciation.

After that morning meditation, I hopped on my hostess's pink bike and went cycling towards the city by the way of the sea. I was able to see everyone with newer, softer eyes. And everyone was surprisingly nice to me on that early morning, even during moments of close collision, no one was in a blaming mood. We all just smiled!!! As I kept cycling by the harbor I came up to a fenced construction zone. There I saw sleeping bags hanging from a tree. My first though was, "too bad to have this homeless situation soiling the most scenic seafront spot of Thessaloniki", and I kept on trying to find the way to get inside the fenced area. Right there at the end of the fence, I came across two homeless men and darted a happy cheerful "Kalimera" towards them. All morning this song by Charis Alexiou was in my mind... "Mia kalimera einai afti, pes tin ki as pesei kato..." A toothless man replied with a big grin on his face: "Of course it will be a good one, now that we heard from you, all pink and bright." For a moment we had a heart-to-heart connection and that was the gift that made my day so special! I still cherish the sweetness of it!

Start cultivating a softer, more grateful attitude and the gifts of life will never stop coming. We can start right this moment by saying "Thanks" for something, anything that exists in our life right now.

Happy Thanksgiving to YOU!

Vivi

HappyThanksgiving, παιδιά!

Μέχρι και η μαμά μου η Κυρά Κούλα την παραδέχεται αυτή την ξένη γιορτή και παραπονιέται στο τηλέφωνο: "Τι κρίμα που δεν έχουμε κι εμείς αυτή την Εορτή των Ευχαριστιών. Ωραία είναι να νιώθουμε ευγνωμοσύνη και να θυμόμαστε να λέμε ευχαριστώ. Εγώ πάντως θα πάω να κοινωνήσω αύριο."

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια δική μου ιστορία από τις αρχές του Νοέμβρη που βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και διδασκαλία Γιόγκα. Θυμήθηκα τις δυσκολίες της παλιάς μου δουλειάς και μόνο ευγνωμοσύνη δεν ένοιωσα. Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποίησα ξυπνώντας ένα πρωινό ήταν ότι η επανασύνδεση με παλιούς φίλους που βρίσκονται ακόμη στο χώρο του κινηματογράφου με επιτυχία μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Με παίδεψε και με μπέρδεψε κάπως αυτό το παλιό θαμμένο συναίσθημα της μη ικανοποίησης με κάτι. Μόνο με διαλογισμό λύνονται οι δικοί μου γρίφοι. Απαγγέλλοντας ένα συγκεκριμένο μάντρα, η όλη κατάσταση κλωθογύρισε σαν μια θυμωμένη γάτα που ξαφνικά γυρίζει ανάσκελα και σου προσφέρει την κοιλιά της για να την χαϊδέψεις. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι η στάση μου ήταν αυτή που είχε δημιουργήσει αυτό το σκηνικό. Δουλεύοντας στον κινηματογράφο νομίζεις ότι πρέπει να πετύχεις κάποιους σκοπούς και να έχεις επιτυχία, αλλά αυτή η ένταση ή εμμονή σε εμποδίζει από το να δεις τα δώρα και την αξία της κάθε στιγμής. Κι έτσι αισθάνεσαι χαμένος ή αδικημένος ή όπως και στις σχέσεις με τους ανθρώπους, που ζητάμε, απαιτούμε από τον άλλο να φέρεται με τον τρόπο που θα μας κάνει να νοιώθουμε εμείς ασφαλείς και ολοκληρωμένοι. Το σενάριο φυσικά αυτό δεν δουλεύει ποτέ και οι ζηλιάρηδες σύζυγοι πάντα θα αισθάνονται απατημένοι αφού απαιτούν από τον άλλο να γεμίζει ένα κενό που οι ίδιοι φέρουν μέσα τους, και έτσι αδυνατούν να δουν το συγκεκριμένο δώρο του συντρόφου τους και να τον αποδεχτούν όπως είναι. Άλλωστε γι' αυτό δεν έχουμε και τη λαϊκή ρήση, "πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος";

Η παροιμία αυτή μιλάει για την τάση του νου να αρπάξει κάτι το οποίο νομίζει ότι υπάρχει έξω από αυτόν. ¨Έτσι δουλεύει όλο μας το σύστημα. Τα μάτια μας αρπάζουν εικόνες και τα αυτιά μας ήχους. Ο νους νομίζοντας ότι υπάρχει προς λογαριασμού ενός ανεξάρτητου εαυτού, ψάχνει να αρπάξει ότι νομίζει ότι θα τον ικανοποιήσει, πράγμα απίθανο αφού όλα μέσα μας υπάρχουν.

Και τώρα τι κάνουμε αφού αυτή είναι η φύση μας;

Εδώ έρχεται η μοναδική μας ικανότητα για αυτοπαρατήρηση. Έχουμε τη δυνατότητα να καλλιεργήσουμε την στάση αντίδοτο. Αντί να κολλάμε σε ιδέες σχετικά με το τι χρειαζόμαστε και να κάνουμε σενάρια για τη ζωή μας, μπορούμε να δοκιμάσουμε μια άλλη στάση εφαρμόζοντας συνειδητά τα εξής 2 εργαλεία:

Α) Μια νηφαλιότητα στο νου και τη σκέψη.

Β) Μια εσωτερική στάση ευγνωμοσύνης και εκτίμησης.

Μετά τον πρωινό διαλογισμό μου, πήδησα στο ροζ ποδήλατο της φίλης μου και πήρα τον παραλιακό δρόμο προς την πόλη. Ένα καινούργιο πιο απαλό και τρυφερό συναίσθημα με συνόδευε, και φαινόταν να συνοδεύει και όλο τον κόσμο που συναντούσα στον δρόμο μου. Ως δια μαγείας όλοι μου φαίνονταν να έχουν την ίδια διάθεση αφού ακόμη και σε στιγμές παραλίγο σύγκρουσης όλοι ήταν χαμογελαστοί και καλοδιάθετοι. Γίνεται; Όταν έφτασα κοντά στο Λευκό Πύργο ο ποδηλατόδρομος κόπηκε από μια ζώνη έργων που έφραζε την είσοδο προς την παραλία. Εγώ όμως επέμενα να τη βρω και να διεισδύσω. Πηγαίνοντας προς ένα αδιέξοδο παρατήρησα κάποια sleepingbags αστέγων που κρεμόταν από τα δέντρα. Σκέφτηκα αυτόματα, «τι κρίμα που χαλάν το πιο ωραίο σημείο της παραλίας.» Κι εκεί δίπλα στη θάλασσα και κοντά στο φράχτη που προσπάθησα να διασχίσω συναντώ δυο άστεγους και ο ένας μου εξηγεί ότι εδώ δεν υπάρχει πόρτα. «Καλημέρα» πετάω κι εγώ αισιόδοξα αφού αυτό το τραγουδάκι της Χάρις Αλεξίου είχε κολλήσει στο μυαλό μου. «Μια καλημέρα είναι αυτή, πέστην κι ας πέσει κάτω...»

Σίγουρα θα είναι μια καλή μέρα, μου απαντάει ο άστεγος με ένα αξέχαστο φαφούτικο χαμόγελο, αφού έρχεσαι εσύ μες τα ροζ και μας το αναγγέλλεις.» Και σε μια αναπάντεχη στιγμή ένα φτερούγισμα εσωτερικής χαράς πλημμύρισε την ατμόσφαιρα, μια απ' ευθείας σύνδεση μεταξύ μας που χρωμάτισε με γλύκα ολόκληρη την ημέρα. Είναι ακόμη μαζί μου όταν σκέφτομαι εκείνο το πρωινό της Θεσσαλονίκης.

Ας αρχίσουμε να καλλιεργούμε μια πιο μαλακή στάση ευγνωμοσύνης και θα δείτε ότι τα δώρα θα έρχονται αλλεπάλληλα. Αυτή την στιγμή τώρα μπορούμε να πούμε «Ευχαριστώ» για κάτι, οτιδήποτε στην ζωή μας.

Σας ευχόμαστε μια ωραία Μέρα Ευχαριστιών!

Με αγάπη,

Βιβή